Politycy w snach... i chuj

Jestem politycznym dyletantem. Są okresy, w których staję się w pełni rozpolitykowany, oglądając amerykańskie debaty polityczne w środku nocy, popierając takie i siakie inicjatywy, ale potem popadam w polityczny sen. Co jest właściwie dobrym określeniem, bo jest taki jeden element w moich snach, którego zupełnie nie potrafię rozgryźć.

Kiedyś goniłem przez dżunglę mordercę mojego przyjaciela z poligonu wojskowego, w którym stacjonowałem, gdy natrafiłem w samym środku gęstwiny na wycieczkę dzieci z przedszkolankami. Dwoje dzieci miało na patykach wycięte z tektury podobizny Nixona i jakiegoś innego amerykańskiego prezydenta, którego nie pamiętam.

Innym razem usiadłem w kino-restauracji. Dlatego tak to nazywam, bo krzesełka ustawione były w rzędach, każdy rząd o schodek wyżej niż poprzedni. Ale przede mną nie było płachty ekranu kinowego, tylko restauracja, w której ludzie siedzieli przy stolikach, a kelnerzy podawali drogie trunki. Później jeden z klientów rozrósł się w pół-potwora i zaczął wywracać stoły, ale nie o tym chciałem. Był to sen podsumowujący moje dotychczasowe życie, gdyż w rzędach za mną usiadły wszystkie kobiety (właściwie dziewczyny), o których marzyłem lub z którymi byłem. Całowały się za moimi plecami z nieznanymi mi mężczyznami. I któż nagle siada pośród nich? Józef Oleksy. I z uśmiechem zaczyna patrzeć na spektakl, jaki urządza jeden z klientów w części restauracyjnej.

Przedwczoraj kręciłem niskobudżetowy film z Wałęsą, a wczoraj moja rodzina jadła kolację wigilijną z Jolantą Kwaśniewską. Jeszcze rozumiem Wałęsę, non stop w mediach, Bolki, niebolki, Dalajlama podbiegający z chusteczką - to gdzieś zostaje w człowieku. Ale pani prezydentowa? Ani na okładkach kolorowych pism nie widziałem ostatnio, ani nigdzie w serwisach informacyjnych nie ma wzmianek. Zupełnie nie rozumiem.

***

Na Gildii Komiksu ukazały się recenzje mojego autorstwa komiksów Duds Hunt i Archentina. Pojawiła się również recenzja Powidoku, napisana przez Wojciecha Birka. Bardzo miło mi się zrobiło (choć oczywiście superlatywy powinno się podzielić), głównie dlatego, że pan Birek wypunktował kilka ważnych zabiegów, jakie w komiksie zastosowałem, czyli że są widoczne.

***

Nie zbaczając zbytnio z tematu, pewna historyjka obrazkowa wydana w tym roku dostała niezłe publicity, dzięki sławnej już w niektórych kręgach recenzji.

Kupiłem ostatnio Hard i czas, by oddać temu komiksowi sprawiedliwość, czyli stanąć po drugiej stronie barykady. Mówiąc wprost: Jestem fanem Hard.

Tomasz Biniek, znany większości populacji (która komiksów nie czyta) z radosnych kolorowanek dla dzieci, stworzył krótki komiksowy zeszyt pornograficzny. Mamy tu wszystko, czego można by oczekiwać od pulpowego pornola - szczątkową historię, patetyczne dialogi, głupią blondynkę, już od początku tak wyzywająco ubraną, że przewidzenie jej roli w danej produkcji nie przysparza kłopotów.

To, co decyduje o tym, czy pornos ma jakąkolwiek wartość, to jedna, jedyna scena (jeśli jest ich więcej, to tylko winszować), której człowiek sam by wcześniej nie wymyślił. Gdy oglądałem niedawno Pink Flamingos, jeden z bohaterów zaprasza do siebie kobietę. Przez okno obserwuje ich jego siostra. Wcześniej bohater zapewnia siostrę, że teraz zrobi coś takiego, czego jeszcze nigdy w życiu nie widziała, w domyśle adresując swą wypowiedź do widza. Podszedłem do tego sceptycznie. Bo czy może być coś, czego nie widział człowiek, który w wolnych chwilach w liceum rysował ze znajomymi komiksy o Dorotce w Krainie Oz, której tornado zdmuchnęło piersi na plecy, czy o potrójnej penetracji kobiety ulepionej z purée przez parówkę o imieniu Hoddog?






















"Przygody Hoddoga" - nieopublikowane. 2004

Cóż mogę powiedzieć? Nie spodziewałem się tego, co chwilę później ujrzałem. I tak samo, będąc mężczyzną, wiedząc jak delikatnym organem jest prącie, nie wpadłbym na taką scenę, jaką kończy się komiks Tomasza Bińka.

Boję się, że po fali sarkazmu, jaka zalała Hard, autor może zrezygnowac z projektu. Mam nadzieję, iż to się nie stanie.

Bo co jest z tym komiksem nie tak? Duszny klimat kolorów połączony z naiwną kreską cudownie buduje klimat horroru klasy C. Mamy złoczyńcę, mamy cliff-hanger na końcu, "kamera" wciska się wszędzie, ukazując nam akcję pod zaskakującymi kątami, czasem z punktu widzenia "góry". Obrazki wypełniają całe strony, tworząc kinematograficzny rozmach (aczkolwiek rozmiar zeszyciku, jak i jego cena przypominają o offowości dzieła).

Biniek jest tym dla polskiego komiksu, czym Russ Meyer jest dla filmu, a Daniel Johnston dla muzyki! Niektórzy dopiero wzniosą kciuk w górę, gdy Johnstona zaśpiewa Tom Waits, albo za pulpowy film weźmie się Rodriguez. Takie zachowanie jest analogiczne do tego, gdy krytycy chwalili Lichtensteina za stworzenie sztuki ze śmiecia, jakim był komiks.

Hard nie znalazłby się na mojej liście dziesięciu najważniejszych komiksów wydanych w Polsce w 2008 r. (gdyby takową chciało mi się sporządzić), ale jest pulpowym dziełkiem, które mnie ujęło. Panie Tomaszu, czekam na część drugą!

***

A na koniec tytuł artykułu znalezionego w sieci (podczas góglowania samego siebie), który powinien znaleźć się na okładce jakiejś książki. Nawet Masłowska, Szcześniak, czy ja nie wymyślilibyśmy czegoś tak genialnego:

"Yamaha pełna amfetaminy na zakorkowanej ulicy"

Ma brzmienie, nie?x