Antymassmedialność

Mam postawę antymassmedialną. Od kilku lat nie czytam gazet, tygodników opiniotwórczych, nie oglądam telewizji i nie słucham radia.

Czasem co najwyżej włączę MTV, by pośledzić jakie teraz trendy wśród młodzieży panują. Nad muzyką, której słucham muszę mieć pełną kontrolę, więc losowe bloki radiowe poprzetykane reklamami nie pozwoliłyby mi się skupić na pracy i po prostu drażniły.

Nie przeszkadza mi moja ignorancja, bo naprawdę to, kto się z kim pokłócił i gdzie teraz jaka wojna trwa jest tak naprawdę zupełnie nieistotne dla mojego życia. Gdybym był maklerem giełdowym, to wtedy wojny i kryzysy ekonomiczne by mnie interesowały, bo byłyby sprzęgnięte z moim zawodem.

Mi wystarczy, że są otwarte uczelnie, sklepy plastyczne i antykwariaty, że działa internet i komunikacja miejska. I że jak dziś kupuję cienkopis za 4.50, to jutro nawet jak podrożeje, to do 5.20, a nie do 27 złotych. Reszta to materiał do rozmów, by zapełnić sobie czas ze znajomymi. Jak rozmowy o pogodzie. Czy politykowanie w swoich czterech ścianach. Niczemu to nie służy, poza strukturalizowaniem czasu i potwierdzaniem się w swoich przeświadczeniach, co jest czynnością przyjemną i wynagradzającą.

Żeby jednak nie być zaskoczonym, gdy pewnego dnia wyjdę z bloku, by trafić w epicentrum epidemii zombie, które opanowały Mazowsze po ewolucji ptasiej grypy, codziennie klikam na www.tvn24.pl i przelatuję szybko po nagłówkach, by mieć ogólne rozeznanie w tym, kto umarł, kto żyje, co za nacja jest oburzona jakimś filmikiem kursującym w internecie i jaka piosenkarka znów kręci prowokujący teledysk.

Ewentualnie kliknę na coś, co wydaje mi się popkulturowo istotne (np. wyrzucenie Rokitów z samolotu). Wczoraj takim ciekawym kąskiem wydał mi się klip pt. "Kaziu, kochasz mnie?", otagowany hasłem "miłość". Tego samego dnia czytałem sobie o zasadach neutralności na Wikipedii. Tłumaczą tam, że nie można zaczynać artykułu od tego, że "Hitler był złym człowiekiem". To jego czyny powinny mówić za niego.

Marcinkiewicz wykazał się czynami, przesyłając zdjęcia siebie i pani Izy Super Expressowi, jak i żenującym spektaklem, który z tego wyniknął. Artykuł z tvn 24 dotyczący tej sprawy kończy się zdaniem W ostatnich dniach sprawa rozwodu Kazimierza Marcinkiewicza i jego związku z o ponad 20 lat młodszą kobietą jest głównym tematem poruszanym przez prasę bulwarową. Rozśmieszylo mnie to niezmiernie, bo wynika z tego, że dziennikarz TVN zdaniem tym rysuje grupą kreskę między rodzimą stacją, a "mediami bulwarowymi".

Aż tu nagle pan Kazimierz zaprasza swoją mającą parcie na szkło trzpiotkę do studia, pewnie dlatego, iż zagroziła, że jak jej nie weźmie, to zero seksu przez tydzień. No to ją wziął, a ona się wygłupia przed jakimś wywiadem. I on wygłasza magiczną formułkę: Oni zrobią te zdjęcia i puszczą w Szkle Kontaktowym. Podobne słowa wypowiadane z ust polityków stały się ostatnio ich oficjalną zgodą na umieszczanie tych "przypadkowych scen". Między wierszami mówią: Okej, ja teraz zrobię coś takiego trochę głupiego, a Wy to puście w Szkle i zróbcie wokół mnie trochę szumu, by mnie Monika Olejnik znów zaprosiła do studia, bo dawno u niej nie byłem.

TVN oczywiście puściło scenkę, żeby ludzie mieli o czym poplotkować w celu odpoczęcia od tak smutnych spraw, jak kryzys ekonomiczny.

Myślę sobie o byłej żonie Marcinkiewicza i jego dzieciach oglądających to, albo przynajmniej slyszących o tym od znajomych i rówieśników w szkole i przypomina mi się książka Heinricha Bolla - Utracona cześć Katarzyny Blum.

Ja rozumiem, że popyt kształtuje podaż, że najważniejsze są słupki oglądalności i wyniki sprzedaży, ale... A zresztą szkoda czasu.

Jeśli, drogi Czytelniku, planujesz zdawać na studia dziennikarskie, przeczytaj wspomnianą książkę i nie rób z siebie hieny tylko dlatego, że to się opłaca. Pozostałych namawiam, jeśli nie do antymassmedialności, to przynajmniej do bardzo silnego filtrowania wiadomości, które w prasie i telewizji pokazują się przez ułamek chwili, a często potem przez całe lata szkodzą poszczególnym ludziom (żona Marcinkiewicza) lub całym społecznościom (vide słowa Ziobry o panu, który już nie będzie zabijał).