lubieżność i obraza zejście i degrengolada nieczystość zeszmacenie szambo bagno zbydlęcenie

Jednak nie ma co się spodziewać częstszych aktualizacji na tym blogu w tym roku akademickim. Siedzę na Woli w naszym mieszkaniu i zajmuję się sprzątaniem i spacerami z psem lub siedzę nad Zapętleniem.

Jedna ze ścian naszego liwing-rómu jest cała obklejona notatkami, jak w jakimś filmie, gdzie policjanci zbierają dowody przeciwko seryjnemu mordercy. Te notatki sobie odpowiednio przesuwam (przyklejone są na Uhu Patafix) i doklejam nowe.

Dla nie zaznajomionych z tematem, Zapętlenie to mój kolejny album. Będzie miał pewnie ponad 300 stron, prapremiera (pierwszych 80-100 stron) będzie w czerwcu podczas mojego dyplomu, a całość mam nadzieję, wyjdzie przed mistrzostwami świata w piłce nożnej.

Komiks będzie czarnobiały i ponownie ja będę na okładce. Ale styl rysowania będzie inny niż to, co dotychczas prezentowałem. Jeśli chodzi o komponowanie plansz, to Zakład, jaki ukazał się w czwartym Ziniolu, jest najbliższy drodze, jaką teraz podążam. Choć tak naprawdę będą tu i splesz-pejdże a la Miller, i kilka wątków lecących równolegle pasami na rozkładówce, i komentarze na paginie i trochę kolażu - słowem, cały arsenał formalny, jakim w tej chwili dysponuję.

O treści można poczytać na Kolorowych Zeszytach lub Komiksomanii, gdzie Kubie Oleksakowi i Tomkowi Pstrągowskiemu dałem wyczerpujące odpowiedzi na ten temat.

Choć obok dokumentu o plenerze akademickim będzie to też komiks o mojej pogłębiającej się depresji, o rozpadzie poprzedniego związku, o frustracji seksualnej i wreszcie rozpadzie świata.

Przeczytałem ostatnio Platformę Houellebecqa i pomyślałem po niej: O co tyle szumu? Dobra, silna książka, ale czym się tak szokować? Poczułem absolutną pogardę dla tych wszystkich krytyków, tych kretynów na swoich posadeczkach, którzy nic o życiu nie wiedzą. Poczułem pogardę dla większości ludzi, którzy większość tego, o czym czytają w książkach i widzą na filmach znają tylko stamtąd, a prowadzą tak beznadziejnie nudne życia, że zostaje im tylko eskapizm, bo są zbytnimi asekurantami, by samemu czegoś spróbować. A jak obnażą pierś na jakiejś imprezie lub wybiją szybę na przystanku uważają to za totalne szaleństwo, bunt, lub jakkolwiek inaczej chcą to nazywać.

Przeczytałem Platformę i pomyślałem: Tym się ludzie szokują? Przecież nie trzeba wymyślać powieści o seksturystyce w krajach muzułmańskich, by walnąć kogoś po ryju. Wystarczy opowiedzieć o tym, o czym twórcy, przynajmniej w Polsce, boją się mówić. Bo boją się o swoje relacje z rodziną, ze znajomymi, z partnerami od biznesu. A jak nawet mówią, to wybielają siebie, tuszują te najbardziej wstydliwe rzeczy. Też będę musiał to i owo ukryć, ale same zachowania to rzecz peryferyjna. Stan psychiczny do nich doprowadzający mnie najbardziej interesuje.

Postanowiłem zgwałcić swoich czytelników. Zostawić ich zeszmaconych na podłodze. I nie dlatego, że ja coś im zrobię. Zgwałcę wyłącznie trzymając lustro pod właściwym kątem.

Co jeszcze mogę dodać? Chciałbym, by to wyszło w twardej oprawie.