Butelki z benzyną i inne puste gesty

Mam takie jedno hobby od lat młodzieńczych.

Wkradanie się na place budowy, eksplorowanie budynków i wchodzenie na dach, skąd rozciągają się piękne nocne panoramy Warszawy.

Byłem wczoraj na parapetówce dwóch koleżanek z Akademii. Impreza miała miejsce na Gocławiu, tuż obok budowy jakiegoś mieszkalnego molocha. Okazja była zbyt dobra do przepuszczenia. Po kilku toastach za gospodynie, ideały, kobiety, mężczyzn, etc., zaproponowałem grupce znajomych, byśmy wyszli z oparów lepszych fajek, z oparów wódki, i przeżyli prawdziwą męską przygodę. Najpierw się podjudzaliśmy, że "ja pójdę, jak on pójdzie", "a może jutro", "a może futro", aż założyłem kurtkę i skierowałem się do drzwi, co było potwarzą dla honoru pozostałych członków ekspedycji. A że prawdziwi mężczyźni nie tchórzą, reszta również założyła kurtki i opuściła lokal.

Na budowie było cicho, wturlaliśmy się pod blaszanym ogrodzeniem, przemierzyliśmy usiane dziwnymi sprzętami i kawałami betonu błotnisty placyk i byliśmy już na klatce schodowej. Nic nam nie mogło teraz zagrozić, więc pokonaliśmy kilkanaście pięter schodami i znaleźliśmy się na dachu. Tam wykonaliśmy kilka męskich fotek, które charakteryzują się tym, że na pięciostopniowej skali Likerta "jakość techniczna" wynosi 1, a "macho" wynosi 5.















W pewnym momencie dwóch towarzyszy zauważyło jasny punkt latarki migający na samym dole. Ale to normalne, że jest jakiś strażnik. Nie wyglądało na to, by wiedział o naszym pobycie na budowie. Wystarczyło tylko cicho zejść i szybko wybiec. Droga w dół upłynęła pod znakiem konspiracyjnego schodzenia na palcach w zupełnym milczeniu. Co jakiś czas przystawaliśmy i nasłuchiwaliśmy, czy w budynku jest ktoś poza nami (bądź co bądź każde kopnięcie leżącego luzem drutu lub kawałka betonu niesie się po całej konstrukcji jak po jaskini). Byliśmy już między pierwszym piętrem a parterem, przestrzeń wokół była pusta, gdy nagle zabrzmiał alarm! Więc my w nogi! Zza budki wyłania się strażnik, próbujący nas przestraszyć buczeniem niewyartykułowanego "łeej" i świecący po oczach potężną latarką. Nie ulegamy. Przeskakujemy przez murek, rzucamy się w wykop i turlamy pod płotem, po drugiej stronie którego czeka nas wolność.

Biegniemy w euforii po opustoszałych uliczkach osiedlowych, czując jak adrenalina kursuje nam w żyłach! Wreszcie zwalniamy, ja wkładam ręce do kieszeni i

"Panowie, nie mam aparatu."

Co robić? Jedyne co pozostaje, to pertraktacje z wrogiem. Wślizguję się ponownie pod płot i staję naprzeciwko strażnika.

"Będę z panem szczery" - mówię - "jesteśmy z Akademii Sztuk Pięknych i chcieliśmy zrobić kilka zdjęć budowy nocą, no i wiadomo, my młodzież, adrenalina. Tak czy siak, zgubiłem aparat."

Strażnik westchnął ze zrozumieniem, powiedział, że po co nam to było. Gdybyśmy się zgłosili do niego, sam by nas oprowadził. Pochodził ze mną po placyku, świecąc latarką. Wyznał, że już wiedział o naszej obecności od momentu, gdy weszliśmy do pierwszej klatki, bo wszędzie poustawiane są ciche alarmy, a ten głośny to on włączył. Wreszcie zobaczyliśmy aparat. Jak na ironię leżał przy płocie, po stronie zewnętrznej, tam gdzie byliśmy już wolni.

***

Dla mnie powyższa scena ukazuje kwintesencję buntu. Piszę o tym żałosnym epizodzie w ramach wstępu do spotkania w najbliższą środę w warszawskiej Zachęcie, na jakie wszystkich zapraszam:

29 października 2008 (środa), godz. 18.00

Zachęta
Narodowa Galeria Sztuki
pl. Małachowskiego 3

sala kinowa, wejście od ulicy Burschego
WSTĘP WOLNY

Spotkanie Koła Miłośników Sztuki towarzyszące wystawie „Rewolucje 1968”

Butelki z benzyną i inne puste gesty – Bunt w dniu dzisiejszym

W spotkaniu udział wezmą studenci Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej Profesora Grzegorza Kowalskiego (Wydział Rzeźby, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie): Anna Senkara i Daniel Chmielewski.

Czy naprawdę buntujemy się w walce o słuszną sprawę, a może w celu osiągnięcia własnej wygody? Czy oddolny bunt ma współcześnie jeszcze znaczenie, czy może jest jedynie pustym hasłem narzucanym przez specjalistów od marketingu? I wreszcie – czy w globalnej wiosce możliwy jest jeszcze bunt autentyczny?

Spotkanie będzie okazją do zapoznania się z materiałami filmowymi studentów „Kowalni”. W programie m.in.:

Marta Kossakowska, Normalnie 01 (1'34'')
Marta Kossakowska, Normalnie 02 (1'34'')
Tomasz Waszczeniuk, Wychowanie Patriotyczne (45'')
Anna Senkara, Wychowanie Patriotyczne (1'33'')
Marta Kossakowska, Landscapes (1'43'')
Dorota Godlewska, Next (1’)
Daniel Chmielewski, Next (ok. 1')

***

Tytuł spotkania nawiązuje do pamiętnej piosenki CKOD i do całej dyskusji o punkowym imidżu, jaki tam prezentowali, ale podczas samego spotkania nie będzie nic o komiksach.

Nie będzie też o makroekonomicznych aspektach kryzysu gospodarczego 2007/2008 ani o politycznych aspektach 1968.

Ja rzucę kilka tez i pomoderuję mam nadzieję ciekawą dyskusję, która może mimo wszystko skończy się na tematach politycznych czy ekonomicznych. Będzie też część "warsztatowa" z uczestnictwem wszystkich zebranych, ale o tym cicho sza. A na koniec możliwość zobaczenia co my tam robimy w tej Kowalni, o której kilkakrotnie tu już wspominałem.

Gorąco zapraszam.

***

JAPONfan był na mojej wystawie w Sosnowcu i podzielił się wrażeniami. Wysłałem całą tekę rysunków, nieznanych komiksów, fotografii i 2 videoarty. Z tego na ścianach zawisł komiks z Ziniola, nieznany szerzej pięciostronicowy komiks z Cynikiem i dwa cykle fotograficzne, mieszczące się w trzech antyramach. Tu można zobaczyć jeden z nich.

Prace są wywieszone za wysoko (jak wynika ze zdjęć, które otrzymałem od JAPONfana), więc wpadnięcie tam może Was kosztować ból karku. I 6 złotych za piwo. Sami zdecydujcie, czy warto. Ja się jednak nie wybiorę.

***

Komu nie w smak klimaty buntownicze, ten może w środę zamiast na spotkanie ze mną wybrać się do warszawskiej Filharmonii Narodowej na oratorium z wierszami Herberta: Głosy wewnętrzne. Koncert jest darmowy, trzeba tylko wpaść tam któregoś dnia wcześniej między 16.00 a 19.00 i odebrać wejściówki.