1 rok temu
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
.
.
Scenarzysta, rysownik i autor książek dla dzieci. Tworzy autobiograficzne eseje (“Zapętlenie”, “Zostawiając powidok wibrującej czerni”), komiksy naukowe (“Topografia uwagi” wraz z Zuzanną Kłyszejko) i dydaktyczne (“Czarne fale. Jak radzić sobie z depresją. Poradnik dla młodzieży” wraz z Katarzyną Szulińską). Album “Podgląd”, rysowany przez Marcina Podolca, został wydany również we Francji. Współpracował z ilustratorem Maciejem Łazowskim przy książce dla przedszkolaków “Burze kuchenne i bestie bezsenne” i z malarką Magdą Rucińską przy urbanistycznym horrorze dla dzieci “Miasto Złotej”. W 2018 roku wyszła jego komiksowa adaptacja powieści Olgi Tokarczuk “Anna In w grobowcach świata” pt “Ja, Nina Szubur”.
Kontakt: zerodc [at] wp.pl
![Kontakt: zerodc [at] wp.pl](http://1.bp.blogspot.com/-n-BFPEylIco/U2924MQzA0I/AAAAAAAACn8/nXH644hBk-k/s1600/Polub_mnie.jpg)
.
Moje oryginalne plansze do kupienia w sklepie ArtKomiks
.
.
Do zobaczenia:
-
STOLP unboxing / Netherlands version - STOLP unboxing / BARDO tetralogy / For The Netherlands and Belgium. STOLP is the first volume of the BARDO Tetralogy. This video is the Dutch version, pub...
-
-
-
:: Znaki szczególne #2 :: - W ubiegły piątek otworzyłam "Znaki szczególne" w Galerii Wieży Ciśnień. Na niecały miesiąc rozstałam się z pracami. Niektóre były jeszcze świeże i z chęcią...
7 lat temu -
Manu Larcenet, Codzienna walka - Zaczęłam czytać „Codzienną walkę” w poniedziałek, ale po jednym rozdziale szybko upchnęłam z powrotem na półce, myśląc Grochowiakiem: „na *jutro* mi j...
7 lat temu -
9 lat bloga - Dziewięć lat. *Dziewięć lat.* Ciężko mi w to uwierzyć. Sporo się wydarzyło. Dziękuję Wam, że jesteście! (czytelnicy tego zapuszczonego bloga, ale też czy...8 lat temu
-
-
-
-
-
-
t.jpg)
5 komentarzy:
Bardzo, ale to bardzo mi przykro. My Reksia pożegnaliśmy w 2011 roku, miał 13 lat, nowotwór. Również borykaliśmy się z podobnym dylematem - kontynuować leczenie, które nie dość, że kosztowne, to nie daje gwarancji wyleczenia a tylko wydłuża cierpienia psa, czy zlitować się nad nim i pozwolić mu odejść. Wybraliśmy to drugie. Tata płakał jak dziecko, trzymając go za łapę gdy lekarz robił zastrzyk.
Uważam, że - jeżeli rodzina należy do tych ucywilizowanych, mających do zwierząt stosunek podobny jak do ukochanych bliskich - odejście ukochanego zwierzęcia, które było z rodziną kilka(naście) lat, zawsze wiąże się z bardzo trudnym czasem (zastanawiam się, czy nie użyć słowa "żałobą"). My śmierć Reksia przeżyliśmy bardzo. Ba, do dzisiaj oglądając zdjęcia czy filmy z nim w rodzinnym archiwum, zdarza mi się rozpłakać. Tak już jest, daję sobie na to zgodę. I żal mi ludzi, którzy traktują po macoszemu swoich pupili, nie dbają o nich, nie chodzą do weterynarza, nie obdarzają taką miłością, jaką zwierzę obdarowuje ich zupełnie bezwarunkowo...
Bardzo dziękuję za komentarz i też współczuję. Jako dziecko miałem koty, które ginęły w różnych okolicznościach (samochód, pies sąsiadów), ale nie miałem nigdy sytuacji, by żegnać się ze zwierzęciem, być odpowiedzialnym za te ostatnie dni życia i ostatecznie za decyzję o śmierci. Pozdrawiam serdecznie.
Spłakałam się. Bardzo, bardzo mi przykro.
Jeśli chodzi o kota, w tym też mam doświadczenie :) (taka z nas zwierzętolubna rodzina). Filemon, 18 lat (rekordowy pacjent naszej pani wet.). W tym wieku cierpiał już na wiele schorzeń, był wychudzony, słaby, wątły. Szkoda było patrzeć. Decyzja o uśpieniu była jedyną słuszną.
A z Reksiem stanowili niezły duecik :) I wierzę, że nadal stanowią, gdzieś tam...
Pozdrawiam
Oh, jak bliskie mi to wszystko... Pół roku temyu walczyliśmy o życie naszego kota - Czort miał niewydolność nerek. Dopóki nie cierpiał, próbowaliśmy, jak sie zaczęły dolegliwości - podjęliśmy tę strasznie trudną decyzję. Byłam przy nim i głaskałam do samego końca, a łzy kapały mi na kocie futerko... Dzieci do dziś tęsknią. Mnie też sie zdarza popłakać nad zdjęciami.
Prześlij komentarz