Yes

Odyseja trwała kilka dni ponad rok.

Ale tak.

Dotarłem.

Nie bez ofiar.


Swój anglojęzyczny egzemplarz kupiłem za dwadzieścia złotych na stoisku przed Akademią. I gdy wróciłem do domu, okazało się, że brakuje pierwszych trzech kartek. Na szczęście mój nieoceniony druh, Łukasz Dybalski, również posiadał anglojęzycznego Ulyssesa. Więc pożyczyłem, przeczytałem pierwsze kilka stron i się przerzuciłem na swój egzemplarz.

I wybuchł z całą siłą największy kryzys twórczy i nie tylko w moim życiu.

I trzeba było przeczytać McLuhana. I kolejne wieki historii sztuki przerobić.

I wtedy wszystko przestało mieć sens.

Ale trzeba było zaliczać to i tamto.

I wtedy ciągnąca się w mękach praca nad From Hell, która zostawiła mnie wrakiem zupełnym.

Gdzieś tam też było rozstanie i powrót. I jeszcze kilka rozstań i powrotów. I nieudany wypad do Hiszpanii.

I założenie kolejnego bloga, na razie dość martwego (choć za chwilę to się zmieni). Założenie tamtego bloga, bym sam mógł zobaczyć ile właściwie zrobiłem prac plastycznych w życiu, i co z tego wynika.

I wreszcie ostateczne pożegnanie się z całym porządkiem kulturowym, w jakim żyję i rozpoczęcie traktatu, który też zaraz skończę.

I najbardziej energiczny wybuch twórczy od sześciu lat przed WSK.

I odkrycie kilka stron przed końcem, że nie wiem gdzie zapodziałem ostatnie 2 kartki. A druga nad ranem, księgarnie i biblioteki zamknięte. Na szczęście deus ex machina przybył Gutenberg i dał mi sposobność doczytania do końca.

I teraz jestem.

Oczywiście nie ma Penelopy. Nie ma słusznej kary na zalotnikach. Nie ma syna. I nie było psa.

Bo żyjemy w czasach ironii. I nie ma już interpunkcji. Nie ma kropek nad i. Ani medali, które określają porządek świata swoimi dwiema stronami.

Jest za to kolejna przeczytana książka i kolejny rok przeżyty.

Tak.